وقتی بچه بودم.. یه مدت ذهنم مشغول یه چیزی بود و جوابی براش نداشتم..
همش فک میکردم مگه دین خدا برای همه نیس.. پس چرا همیشه یه عده اندکی همه ی زحمتهای تبلیغش رو برعهده داشتن
محرم که میشد باز این فکرا میومد سراغم.. وقتی میشنیدم چقدر امام حسین به خاطر دین خدا سختی کشیده با خودم میگفتم یعنی ارزشش رو داشت
ارزش بهشتو میگم.. میگفتم گیرم خواهم رفت بهشت.. ولی بازم ارزش اینو نداره که به خاطرش بچه شش ماهت تشنه شهید شه
محبوبم !
اگر برای آن به سوی تو می آیم
که مرا از شعله های دوزخ نجات بخشی،
بگذار که در آنجا بسوزم.
و اگر برای آن به سوی تو می آیم
که لذت بهشت را به من بخشی
بگذار که درهای بهشت به رویم بسته شود.
اما اگر برای خاطر تو به سویت می آیم،
محبوبم ! مرا از خویش مران!
متبرکم کن تا در کنار زیبایی جاودانه ات
تا ابد لانه کنم..
اینو همون روزا تو یه جایی خوندم.. و شد جواب همه ی سوالام
من تصورم اشتباه بود.. فک میکردم کسایی که به خاطر دین خدا میجنگن برای بهشت میجنگن..
ولی اونا یه چیزی رو فهمیده بودن که من نمیدونستم..
اونا میخواستن به خدا برسن.. ولی من بهشت رو میدیدم و میگفتم ارزشش رو نداره..
ارزش این همه سختی رو نداره.. ارزش این همه حرف رو نداره..
هرچه زود تر برا خودتون یه همسفر پیدا کنین.. یه همسفر تا خدا نه بهشت
